ستاره دنباله دار هالی: ستاره دنباله دار هالی را اولین بار ستاره شناسان چینی در بیش از دو هزار سال پیش مشاهده کردند. دانشمندان با مطالعه درباره ستاره دنباله دار هالی، وقتی در سال 1986 از نزدیک زمین عبور می کرد، بیشتر درباره ستاره های دنباله دار آموخته اند. پنج فضاپیما تا کنون به سمت هالی پرواز کرده اطلاعاتی درباره ظاهر آن و ترکیب شیمیایی اش جمع آوری کرده اند. چندین فضاپیما هم به قدر کافی به هالی نزدیک شده اند تا درباره هسته آن که به طور طبیعی در کما پنهان شده مطالعه کنند.
ستاره دنباله دار برلی (Borrelly): ستاره دنباله دار دیگری که به وسیله دوربین های فضاپیما دیده شده ستاره دنباله دار برلی است. فضاپیمای (Space Deep1) در طول یک پرواز در سال 2001 مشخص کرد که این ستاره دنباله دار، هسته ای به اندازه نصف هسته ستاره دنباله دار هالی دارد. هسته این ستاره دنباله دار شکل سیب زمینی دارد و سطح آن تاریک است. مثل ستاره دنباله دار هالی، "برلی" فقط از نواحی کوچکی گاز آزاد می کند. این نواحی حفره هایی در پوسته هستند که یخ را در معرض نور خورشید قرار می دهند.
یکی از محل برخوردهای SL-9 روی مشتری در سال 1994 عکس به وسیله تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده
ستاره دنباله دار شومیکری-لوی 9: در سال 1994 ستاره شناسانی به نام های "ایگن و کارولین شومیکر" و "دیوید اچ لوی" ستاره دنباله داری را که به نام خودشان شومیکری-لوی9 (Shoemaker-Levy9) نامگذاری شد را مشاهده کردند. تعدادی از قطعات این ستاره دنباله دار با سیاره مشتری برخورد کرده بود.
به این شکل که وقتی این ستاره دنباله دار از نزدیکی مشتری عبور می کرد، نیروی جاذبه مشتری آن را خرد کرد. تکه های این ستاره دنباله دار در طول شش روز در سال 1994 با مشتری تصادف کرد. این برخورد باعث به وجود آمدن توپ های آتشینی در جو مشتری شد که از زمین قابل مشاهده بود.
ستاره دنباله دار هیل- باب: یکی از فعال ترین ستاره های دنباله داری که در بیش از 400 سال اخیر دیده شده ستاره دنباله دار هیل- بوب (Hale-Bob) است. این ستاره دنباله دار به نام دو ستاره شناس آماتوری که به طور جداگانه آن را کشف کردند نام گذاری شده. این ستاره دنباله دار در سال 1997 به فاصله 122 میلیون مایلی یا 197 میلیون کیلومتری زمین آمد. این فاصله برای یک ستاره دنباله دار کم نیست. با این حال این ستاره دنباله دار با چشم غیر مسلح دیده شد. چون هسته آن به شکل غیر معمولی بزرگ بود و مقدار زیادی گاز و گرد و غبار بیرون می داد. تخمین زده می شود که هسته آن حدود 18 تا 25 مایل یا 30 تا 40 کیلومتر قطر داشته باشد. دوره گردش این ستاره دنباله دار 2380 سال است و بار دیگر در سال 4377 میلادی دیده خواهد شد.
ستاره دنباله دار لینیر: این ستاره دنباله دار وقتی به خورشید نزدیک شد در هم شکست. هسته یخی لینیر (Linear) درسال 2000 هنگامی که از نزدیکی خورشید عبور می کرد، متلاشی شد. گرمای متراکم خورشید بیش از نیروهای جاذبه اش در متلاشی کردن این ستاره دنباله دار تأثیر داشت.
مطالعه درباره ستارگان دنباله دار دیگر: درسال 2004 فضاپیمای "استارداست" از نزدیک هسته ستاره دنباله دار "وایلد 2" (Wild2) عبور کرد و نمونه هایی از کمای آن را جمع کرد. همچنین در سال 2004 آژانس فضایی اروپا، فضاپیمای "رزتا" (Rosetta) را به فضا فرستاد تا درسال 2014 به ستاره دنباله دار Churyumov-Gerasimenko برسد. رزتا طوری طراحی شده که می تواند روی هسته ستاره دنباله دار بنشیند.