ستاره های دنباله دار از کجا می آیند و به کجا می روند؟

ستاره های دنباله دار مدار دارند. بر این اساس ستاره های دنباله دار به دو دسته تقسیم می شوند:

 

ستاره های دنباله داری که مدت کوتاه تری طول می کشد که به دور خورشید بگردند (ستاره های دنباله داری با دوره گردش زیر 200 سال): ستاره های دنباله داری که مدت کوتاه تری طول می کشد که به دور خورشید بگردند، به عنوان مثال ستاره دنباله دار هالی از دسته ای از اشیاء به نام کمربند کوییپر می آیند که فراتر از مدار پلوتون قرار دارد. کشش جاذبه ای سیاراتی که در بخش خارجی تر منظومه شمسی هستند، می تواند اشیاء را به خارج از کمربند کوییپر و به سوی منظومه شمسی داخلی تر پرتاب کند. به این ترتیب این اشیاء ستاره های دنباله دار فعالی می شوند.

 

ستاره های دنباله داری که مدت بیشتری طول می کشد تا به دورخورشید بگردند (ستاره های دنباله داری با دوره گردش 200 سال به بالا تا 30 میلیون سال): این ستاره های دنباله دار از ابر اورت (Oort clude) می آیند. این ابر مجموعه ای از اجرام یخی است و حدود 1000 برابر فاصله مدار پلوتون تا خورشید از خورشید فاصله دارد. واکنش های جاذبه ای که در اثر عبور ستارگان رخ می دهد می تواند باعث شود که اجسام یخی موجود در ابر اورت به منظومه شمسی داخلی تر وارد شوند و ستاره های دنباله دار فعالی شوند.

 

ستاره های دنباله دار هر زمانی که به منظومه شمسی داخلی تر وارد می شوند، یخ و گرد و غبارشان را از دست می دهند و پشت مسیرهای پر از گرد و غبار و خرده ریزهای فضا باقی می مانند. موقعی که زمین از میان یکی از این مسیرها عبور می کند این خرده ریزها به شهاب سنگ تبدیل می شوند که پس از ورود به جو زمین می سوزند. بعضی از ستاره های دنباله دار در منظومه شمسی داخلی تر همه یخ هایشان را از دست می دهند، متلاشی می شوند و به ابرهایی از گرد و غبار تبدیل می شوند یا به شکلی نازک و شکننده در می آیند. یعنی اشیای غیر فعالی مثل سیارک ها می شوند.

 

مدارهای بلند و بیضی شکل ستاره های دنباله دار می توانند مدارهای تقریباً گرد سیارات را قطع کند. در نتیجه بعضی وقت ها ستاره های دنباله دار با سیارات و ماه هایی که به دورشان می گردند تصادف می کنند. خیلی از حفره های سیارات و سایر اجرام منظومه شمسی مثل ماه ها به خاطر تصادف با ستاره های دنباله دار به وجود آمده اند.