حمیده احمدیان راد
یونانیان باستان اولین کسانی بودند که کلمه planet (در فارسی به معنی سیاره) را به کار بردند. Planet معنی ستاره سرگردان را می داد. ارسطو فیلسوف یونانی که در بیش از 2000 سال قبل زندگی می کرد هفت سیاره را در آسمان شناسایی کرد. این هفت سیاره از نظر ارسطو اشیایی هستند که ما اکنون به آنها خورشید، ماه، مریخ، زهره یا ناهید، عطارد، مشتری و کیوان می گوییم. اینها تا 1500 سال بعد به عنوان سیاره شناخته می شدند.
به این ترتیب به عقیده یونانی ها هفت سیاره وجود داشت که این هفت سیاره شامل خورشید و ماه هم بودند.
نیکلا کپرنیک ستاره شناس لهستانی، در ابتدای قرن 16 میلادی حدس زد که خورشید مرکز آن چیزی است که ما امروزه آن را منظومه شمسی می نامیم. تا پیش از این زمین مرکز منظومه شمسی دانسته می شد. همچنین او خورشید را از شمار سیاره ها خارج کرد. سپس در سال 1610 ریاضی دان ایتالیایی، گالیلئو گالیله از میان یک تلسکوپ به آسمان نگاه کرد. او برای اولین بار اشیایی را مشاهده کرد که ما امروزه آنها را به عنوان چهار ماه مشتری می شناسیم.
کمی بعدتر در همین قرن، ستاره شناسانی به نام های کریستین هویگنس و جان دومینیک کاسینی، پنج شیء را کشف کردند که به گرد زحل می گردند. در پایان قرن هفدهم ستاره شناسان موافقت کردند که اشیایی که دور مشتری و زحل می گردند، همراه با خود این دو سیاره و همچنین عطارد، زهره یا ناهید، زمین، ماه زمین و مریخ باید همگی سیاره نامیده شوند. به این ترتیب اشیایی که سیاره نامیده می شدند به 16 عدد افزایش یافت.
از آن زمان تا ابتدای قرن بیستم، تعداد اشیایی که ستاره شناسان سیاره می نامیدند از رقم 16 پایین آمد و به شش تا رسید. چون که اشیایی که به دور سیارات می گشتند به عنوان ماه طبقه بندی شدند. سپس اورانوس کشف شد و تعداد سیارات به عدد هفت رسید و دوباره بعد از کشف چند شیء که بین مریخ و مشتری قرار دارند، دوباره ستاره شناسان تعداد سیارات را به 13 افزایش دادند. این اشیا که بین مریخ و مشتری هستند امروزه به نام سیارک ها شناخته می شوند و به این ترتیب این اشیا هم از رده سیارات خارج شدند.
پرسش