مقالات مرتبط: دایناسور چیست؟ – دایناسورهای گیاهخوار، گوشتخوار و همه چیزخوار – بزرگ ترین، بلندترین و کوچک ترین دایناسورها اسرار دایناسورها – تکامل دایناسورها – دلایل انقراض دایناسورها (قسمت اول) – دلایل انقراض دایناسورها (قسمت دوم) – نحوه تولید مثل دایناسورها – دایناسورها خونگرم بودند یا خونسرد؟ – دایناسورها چه قدر عمر می کردند؟ – آیا دایناسورها سریع راه می رفتند؟ – رنگ و شکل پوست دایناسورها – نرها و ماده های دایناسورها – مغز دایناسورها و هوششان – فایده دم دایناسورها – اسکلت دایناسورها – آیا دایناسورها فشار خون بالا و قلب بزرگی داشتند؟ – چگونگی دفاع دایناسورها از خودشان – سلاح های تهاجمی دایناسورها – آیا دایناسورها در گله زندگی می کردند؟ – شکل دندان های دایناسورها – ساختمان بدن دایناسورها
دایناسورها با سلاح های دفاعی مسلح شده بودند. گیاهخواران از این سلاح های دفاعی برای رقابت های درون گونه ای یا برای محافظت از خود در مقابل گوشتخواران استفاده می کردند.
اینها عبارت بودند از:
شاخ ها، چنگال ها و میخ دار بودن بدن- بسیاری از دایناسورها برآمدگی های چاقو مانند مرگ آوری روی بدنشان داشتند که برای محافظت در مقابل خورده شدن عالی بودند (مثل، تریکراتوپ ها Triceratops و کنتروسوروس Kentrosaurus 
). بعضی از سوروپودها چنگال های شست بزرگی داشتند: این چنگال ها مخصوصاً در نوجوانان و جوانان برجسته بود.
اندازه بزرگ- بعضی از دیپلودوکیدهای diplodocids 
بزرگسال (مثل اپاتوسوروس Apatosaurus، دیپلودوکاس Diplodocus، سوپرساروس Superstars، و غیره) و دایناسورهای دیگر چنان بزرگ بودند که تنها از جانب عظیم ترین گوشتخواران یا گله های گوشتخواران در معرض خطر قرار می گرفتند.
سطح زره دار بدن (صفحات استخوانی آمیخته شده به داخل پوست چرمی بدن)- سراسر رویه و اطراف بدن دایناسورهایی مثل انکیلوسورویدها Ankylosaurids 
(مانند یوپلوسفالوس Euoplocephalus، انکیلوسوروس Ankylosaurus و سوروپلتا Sauropelta) زره دار دارد. تنها زیر شکم هایشان بدون محافظ بوده. یک شکارچی برای کشتن یک انکیلوسورید، می باید ضربت ناگهانی بر روی حیوان سنگین وحشتناک وارد می کرد- که این کار کار ساده ای نبوده.
پوست چرمی ضخیم- این پوست تنها اندکی از حیوان در مقابل شکارچیانی با دندان های تیز و قوی مثل تی رکس، گیگانوتوسوروس و یوتاهرپتور حفاظت می کرده.
سر نیزه دار 
– پچایکفالوسوروس هاPachycephalosaurs (مثل پچایکفالوسوروس، استجوکرس Stegosaurus، ونانوسوروس Wannanosaurus و غیره) دایناسورهایی با جمجمه ضخیم بوده اند است که نیزه روی سرشان را برای دفع شکارچیان مورد استفاده قرار می دادند.
مدت های طولانی چنین تصور می شده که گنبدهای ضخیم سر پچایکفالوسور برای کوبیدن رقبا در طول نبرد، برای جذب جفت و به عنوان آخرین وسیله دفاعی برضد گوشتخواران بوده.
اما مارک گودوین دیرینه شناس دانشگاه کالیفرنیا در برکلی جمجمه های پچایکفالوسور زیادی را پیدا کرده است که هیچ مدرکی از شکاف یا زخم بهبود یافته روی آنها پیدا نشده. همچنین مطابق تحلیل ها، این استخوان های جمجمه ضخیم سفت ومحکم و جامد نبوده. بلکه موقعی که زیر فشار خیلی زیاد قرار می گرفته پر از منفذ و شکننده بوده است. بنابراین آنها علاقه ای نداشته اند تا در جنگ سرهایشان را به هم بکوبند. آنها همدیگر را می کشته اند و با سر کوبیدن هدف گیری خوبی نبوده است.
سرعت 
– فرار کردن از صحنه جنگ می توانسته ساده تر و ایمن تر باشد.
دم چماق مانند– انکیلوسوریدها 
(مثل یوپلوکفال ها و انکیلوسوروس) تعدادی دم استخوانی داشتند که به سادگی می توانستند آنها را مورد استفاده قرار دهند. این دم ها برای دفاع کردن مفید بوده همچنین به درد بریدن وچرای گیاهان می خورده. همچنین، بعضی از تروپودها مثل شانوسوروس Shunosaurus، اومیسوروس Omeisaurus، و شاید مامنچیسوروس Mamenchisaurus، مجموعه ای از دم برای محافظت از خودشان داشته اند.
دم شلاق مانند– بعضی از مردم فکر می کنند که شاید سوروپودها دم هایشان را مثل شلاق به کارمی برده اند تا به حمله کنندگان شلاق بزنند. در حالی که به نظر می رسد احتمالاً این کار مقداری زیان فیزیکی به بافت دم وارد می کرده. چرا که باعث می شده بخش انتهایی دم شتاب ناگهانی بگیرد. همچنین، سوروپودهای بزرگ که احتمالاً به برگ های درختان خیره می شدند تا غذا بخورند نمی توانستند با دمشان به اطراف شلاق بزنند بدون این که دمشان محکم به درختان بخورد و صدمه ببیند.