مقالات مرتبط: دایناسور چیست؟ – دایناسورهای گیاهخوار، گوشتخوار و همه چیزخوار – بزرگ ترین، بلندترین و کوچک ترین دایناسورها اسرار دایناسورها – تکامل دایناسورها – دلایل انقراض دایناسورها (قسمت اول) – دلایل انقراض دایناسورها (قسمت دوم) – نحوه تولید مثل دایناسورها – دایناسورها خونگرم بودند یا خونسرد؟ – دایناسورها چه قدر عمر می کردند؟ – آیا دایناسورها سریع راه می رفتند؟ – رنگ و شکل پوست دایناسورها – مذکرها و مؤنث های دایناسورها – مغز دایناسورها و هوششان – فایده دم دایناسورها – اسکلت دایناسورها – آیا دایناسورها فشار خون بالا و قلب بزرگی داشتند؟ – چگونگی دفاع دایناسورها از خودشان – سلاح های تهاجمی دایناسورها – آیا دایناسورها در گله زندگی می کردند؟ – شکل دندان های دایناسورها – ساختمان بدن دایناسورها
EQ راه ساده اندازه گیری هوش یک حیوان است. EQ نسبت وزن مغز حیوان به وزن مغز یک حیوان نمونه با همان وزن بدن است.
واقعیت این است که حیوانات باهوش تر نسبت اندازه مغزشان به بدنشان بزرگ تر از حیوانات کم هوش تر است. این به تعیین نسبت هوش جانوران منقرض شده کمک می کند. معمولاً حیوانات خون گرم (مثل پستانداران) EQ بالاتری نسبت به حیوانات خون سرد (مثل خزندگان و ماهی ها) دارند. پرنده ها و پستانداران مغزهایی دارند که حدود ده برابر بزرگ تر از ماهی های استخوانی، دوزیستان و خزندگان با همان اندازه بدن است.
کم هوش ترین دایناسورها
دایناسورهای اولیه به گروه سوروپودومورفا sauropodomorpha تعلق داشتند که میان کم هوش ترین دایناسورها با حدود 0.05 بودند. (هاپسون 1980)
باهوش ترین دایناسورها
ترودونتیدها (مثل ترودون) احتمالاً باهوش ترین دایناسورها بوده اند. به دنبال آنها دایناسورهای درومائوسوریدها dromaeosaurid بالاترین EQ را بین دایناسورها داشتند که حدود 5.8 بود. (هاپسون 1989)
EQ به وسیله فیزیولو‍‍ژیستی به نام “هری. جی. هریسون” در دهه 1970 توسعه پیدا کرد. جی. ای. هاپسون (یک دیرینه شناس از دانشگاه شیکاگو) با استفاده از قالب های مغز بسیاری از دایناسورها درمفهوم EQ توسعه بیشتری به وجود آورد. هاپسون فهمید که تروپودها (مخصوصاً ترودونتیدها) نسبت به دایناسورهای گیاهخوار EQ بالاتری داشته اند. پایین ترین EQ به سوروپودها، انکیلوسوروس و استگوسوریدها تعلق داشت.
مغز دوم؟
همیشه این طوری فکر می شد که سوروپودهای sauropod بزرگ (مثل برچیوس و اپاتوسوروس) و استگوسوروس یک مغز دوم داشتند. دیرینه شناسان حالا باور دارند که آن چه که آنها فکر می کردند مغز دوم بوده است یک ستون فقرات پشتی بزرگ شده در ناحیه مفصل ران بوده که شاید محتوی بافت عصبی ضخیمی بوده است. مرکز عصبی ممکن است پاهای عقبی و دم حیوان را کنترل می کرده و از مغز ریز حیوان بزرگ تر بوده است.